Bezoek Taize-jongeren was iets om nooit te vergeten

Een heel goede ervaring, een verrijking en iets om nooit te vergeten. De komst van Taize-jongeren naar Zuidland, eind december, heeft vooral op de gastgezinnen veel positieve indrukken achtergelaten. Maar ook de jongeren zelf, die in Nederland waren vanwege de Europese Jongeren Ontmoeting van de Broeders van Taize, zullen hun bezoek aan Zuidland niet snel vergeten, zo blijkt uit bijgaande brieven.

“Wij hebben er een heel goede ervaring aan over gehouden. De mensen waren heel netjes tot bescheiden aan toe. Hebben wel de indruk dat ze ook nog een stuk cultuur aan het opsnuiven waren in Nedeland. Maar dat vind ik logisch. Wanneer je in een ander land komt wil je natuurlijk ook wat van dat land zien en weten. De mensen kwamen uit Polen nabij Krakow en hadden een reis met de bus achter de rug van ca. 20 uur. Dus bij aankomst op dinsdag koffers naar boven, dan naar Rotterdam en bij terugkomst in Zuidland na een korte kennismaking direct naar bed. De andere dag hebben we ze allemaal een zak drop meegegeven omdat dat op dinsdagavond heel goed smaakte. Bij het ontbijt kwamen de bussen Herbalife (afslank- en healthy middel) op tafel en men begon te shaken en allemaal deden ze er aan mee, maar toen ze aan tafel gingen werd er gretig van het brood en beleg gegeten. Dat vonden ze heerlijk. Donderdag avond hebben we een gezellig samenzijn gehad in de woonkamer en uitgebreid met elkaar gesproken in (gebrekkig) Engels. Maar we konden elkaar wel begrijpen. Op vrijdag heel gezellig met elkaar gegeten en veel gelachen aan de maaltijd. Erwtensoep ging er niet bij iedereen echt in en de oliebollen evenmin maar van de door Danie gemaakte ovenschotel-witlof en speciale in de oven gebakken aardappelen bleef maar weinig over en het toetje (ijs met chocoladesaus) bleef niets over. De eerste vraag welke gesteld werd was hoe wij dachten over Polen (de mensen). Dat is natuurlijk best een confronterende vraag maar die is heel discreet beantwoord.
Vrijdagochtend, oudejaarsdag, zijn we meegeweest naar de gebedsdienst in de kerk. De liedjes waren natuurlijk nieuw voor ons, maar doordat ze wel 6 tot 7 keer herhaald werden, kon je ze na de 3e keer wel meezingen, ook al is het niet je eigen taal. Ja, dan het afscheid op zaterdag, nieuwjaarsdag, met uiteraard de uitwisseling van e-mail adressen, om nog eens contact te hebben en foto’s uit te wisselen. Wij hebben een hele leuke week gehad en hadden het niet willen missen.”

Adam en Danie Molengraaf

“En daar waren ze, op dinsdag 28 december: de jongeren van Taize! Al om 09.15 uur werden we gebeld dat er enkelen gearriveerd waren en of we ze konden komen ophalen. Bij ons thuis stond op dat moment de douche nog even in de antikal, was er net een scheut chloor in de wc gedaan en was de stofzuiger nog aan het loeien. Je wilt de mensen toch een net en schoon huis aanbieden, waar ze zich thuis voelen zo ver van eigen huis en haard. Met de afspraak dat we er om 10.00 uur zouden zijn, konden we nog net even de boel aan kant maken. Ze konden wat ons betreft komen, we waren er klaar voor…
We kregen drie jongens uit de Oekraine toegewezen. Hele beleefde en soms wat verlegen jongens. Slechts een van hen sprak een beetje Engels. Toch merk je algauw dat je met wat handen- en voetenwerk een heel eind komt, want we zijn toch heel wat wijzer geworden over hun cultuur en leefgewoonten. En dat was zeer interessant! Hun levensstandaard is een stuk eenvoudiger dan bij ons hier in Nederland, de werkloosheid is daar enorm en het vinden van een baan voor deze drie afgestudeerde jongens is dus zeer lastig. Ze keken bij ons de ogen uit over bijvoorbeeld de straatlantaarns die ’s avonds bijna elk hoekje verlichten. Dat kennen ze in de Oekraine helemaal niet en hier ’s avonds over straat lopen is ‘magical’ aldus de jongens. Ook vonden ze het straatbeeld in Nederland zo lekker opgeruimd en was alles zo goed geregeld.
Een dienst hebben we meegemaakt, in Ahoy. Het was een hele mooie viering en zeer indrukwekkend om daar met zo veel jongeren samen te zijn. Wat bijzonder dat iedereen die daar zit zich verenigd voelt onder de banier van Christus en dezelfde vlam brandend wil houden die 2.000 jaar geleden is aangestoken. We hadden het kerstverhaal natuurlijk nog vers in het geheugen en dat kindje in de kribbe gaf ons ruim 2.000 jaar later drie Oekrainers te logeren. Een ervaring om met prettige herinneringen op terug te kijken.”

Ruben en Mieke Jansen

“Dinsdag 28 december: vandaag arriveren de Taize-jongeren! Rond de middag kregen we het telefoontje dat we twee jongens van 17 jaar, uit Kroatie, konden komen ophalen bij de Welkomkerk. Na een reis van 28 uur waren ze blij een douche te kunnen nemen en even in een zacht bed te kunnen stappen! Diezelfde middag al zou hun drukke programma beginnen met heen en weer reizen tussen Zuidland en Ahoy, waar ze, samen met nog duizenden jongeren uit alle windstreken, elke dag konden kiezen uit tal van activiteiten. Natuurlijk werd ook even van de gelegenheid gebruik gemaakt het centrum van Rotterdam en zelfs Scheveningen te bekijken.
’s Morgens bij het ontbijt en soms ’s avonds laat konden we van hen horen hoe de dag verlopen was. Op oudejaarsavond was er gelukkig meer tijd om elkaar nog wat beter te leren kennen. Wij hadden gekozen voor gourmetten omdat we dan lekker lang aan tafel konden zitten en omdat ze dit in Kroatie niet kenden. Ze vonden het geweldig. Na afloop zijn ‘onze jongens’ samen met enkele landgenoten bij ons in de huiskamer gezellig bij elkaar geweest. Onze eigen kinderen met hun vriend en vriendin waren ook thuis, dus het was een gezellige boel! Vanaf 23.00 uur was er in De Bongerd weer van alles voor hen te doen, zoals een gebedsdienst en een landenspel, inclusief vuurwerk! En dan opeens is het 1 januari 2011, de dag van de terugreis! We hebben de gebedsdienst om 11.00 uur met hen meegevierd. Dit was een mooie ervaring; liederen zingen en stukjes tekst lezen in allerlei talen, vooral het gebed, hardop, ieder in zijn eigen taal, was heel bijzonder! Daarna was daar het moment van afscheid nemen. De gasten uit Kroatie moesten namelijk al om 12.00 uur de bus hebben en er was helaas geen tijd met de picknick mee te doen.
Terugkijkend op deze week, onze complimenten aan de organisatie! We vonden het fijne, interessante dagen, zeker voor herhaling vatbaar. Maar dat zal nog wel een paar jaartjes duren, voordat Taize Nederland weer aandoet.

Steven en Lia Barnhoorn

“Dinsdag 28 december 2010 arriveren onze gasten (Petro, 22 en Marta, 23) uit Oekraine in Zuidland, vermoeid na nachtelijke busreizen via Wenen, Parijs en Rotterdam. De laatste nacht hebben ze maar twee uur geslapen en wat verlangden ze naar soep en een warme douche. (“Is jullie water duur?”). Gelukkig sprak Petro redelijk Engels, waardoor er heel wat gesprekken gevoerd zijn over geloof en leven, maar ook over zijn studie als priesterstudent aan een Grieks-Katholiek seminarie. Over en weer waren er veel vragen en antwoorden. We waren verrast over de grote mate van spiritualiteit van deze twee jonge mensen. In hun leven staat God centraal en wordt voor alles eerst gebeden, zelfs voor een stukje kaas bij het avonddrankje. De betekenis van veel gebruikte symbolen, zoals bijvoorbeeld het op een bepaalde manier slaan van een kruis voor hun gebeden, begrijpen we nu beter. Lofprijzing, aanbidding en stilte tijdens de dagelijkse vieringen schiepen een sfeer van devotie. Na de maaltijd hebben we samen gezongen en voor hun vertrek werden we nog verrast op een Oekraiens bedanklied. Hartverwarmend allemaal! Problematisch was de factor ‘tijd’. Voor onze gasten een nogal ruim begrip… Verschil in cultuur? De oudejaarsavondmaaltijd met twee extra gasten was bijzonder, vooral door de totaal andere inbreng van deze twee dames (mannen, huwelijk, disco en politiek). Na een geweldige slotavond in De Bongerd kroop ons ‘zwaan-kleef-aan-stelletje’ op de eerste dag van het nieuwe jaar rond 03.00 uur in bed. Vermoeid maar verrijkt hebben we hartelijk afscheid genomen van onze jonge gasten. Petje af voor de Zuidlandse organisatie!”

Aafje Wiersma.

“Tijdens de voorbereidingen voor het bezoek van de Taize-jongeren aan Nederland/Zuidland is er gebrainstormd over de invulling van Oud en Nieuw. Doordeweeks was het niet moeilijk te verzinnen wat we met de jongeren moesten doen, die kwamen laat terug en moesten weer vroeg naar bed voor de volgende drukke dag. Maar Oud en Nieuw.. daar had niet iedereen rekening mee gehouden. Bij een van de voorbereidingavonden werden Vaya con Dios en CJV SiGn uitgenodigd om mee te denken over deze avond. Het ging immers over dezelfde leeftijdgroep! Na een peiling bij Vaya en de CJV was het zover: genoeg meedenktalent om een leuk feest te organiseren voor de jongeren van Taize en natuurlijk ook voor onszelf.
Beetje bij beetje werd er meer bekend en kon de uiteindelijke avond in elkaar gezet worden. Gelukkig hebben we De Bongerd gevonden voor dit feest, zonder deze toplocatie had het niet zo’n geslaagd feest geworden!
Op oudejaarsdag werden de Bongerd en het schoolplein omgetoverd tot een feestlocatie met partytenten, vuurkorfen, muziekinstallatie, sfeerverlichting en een prachtig vuurwerkpakket. Om 23.00 uur was er een Taize-bijeenkomst in de gymzaal van De Bongerd. Deze was net op tijd klaar om gezamenlijk met alle jongeren en de vele gastouders af te tellen en met elkaar te proosten op het nieuwe jaar. Het contact tussen elkaar verliep vanwege de taal soms wat moeizaam, maar met een beetje behelpen, en wat handen-en-voeten-werk, was het al gauw een gezellige groep. Leg maar eens uit aan een paar Polen wat onze traditionele oliebollen zijn. De vrije vertaling ‘Oilbowl’ bleek toch de beste. In de aula van De Bongerd, waar DJ Henk the Flag (Nieuwenhuizen) muziek draaide (naast Hollandse hits, hadden de Taize-jongeren ook Poolse, Kroaatse en Oekraiense muziek bij zich), is later op de avond het landenspel gestart. Ieder land had een traditioneel liedje of dansje voorbereid, dat zij aan de andere landen voordeden en leerden. Zo hebben we de Poolse Polka, de Kroaatse Wals en met de Franse Slag leren dansen. Wij Nederlanders hebben de jongeren de polonaise op Hollandse hitmix en Hoofd-Schouders-Knie-en-Teen geleerd. Tot in de late uurtjes is het feest doorgegaan, met een kort nachtje voor de jongeren, want de volgende morgen vertrokken zij alweer vanuit Zuidland terug naar huis. Kortom: een Oud en Nieuw om nooit te vergeten met zo’n grote groep jongeren samen in Gods naam!”

Vaya con Dios, CJV

“84 jongeren, 33 gastgezinnen, 5 gebedsvieringen in Zuidland en een knalfeest meteen na de jaarwisseling. En wanneer u dit leest, is inmiddels ook de reunie voor gastgezinnen en iedereen die geholpen heeft achter de rug. De organisatie van Taize in Rotterdam had ons verteld dat Connexxion niet mee wilde werken wat betreft het busvervoer van de jongeren. Dit bleek een miscommunicatie te zijn. Het vervoer was de hele week perfect geregeld, mede dankzij Marjan Overgaauw. De dag van ontvangst verliep goed: de eerste jongeren arriveerden rond 10 uur, de laatste groep rond 2 uur. Drie dingen hadden zij gemeen: ze hadden een lange reis achter de rug en waren daar moe van en ze hadden er heel veel zin in!
Op de dagen erna hebben we volop kans gekregen elkaar beter te leren kennen. De jongeren zelf hebben een bijdrage geleverd aan de gebedsvieringen door in hun eigen taal te bidden en lezen, op oudejaarsavond en nieuwjaarsmorgen werd de muzikale begeleiding zelfs verzorgd door een Francaise en een Poolse! Nadat iedereen een beetje aan elkaar gewend was, werden er (vooral op 30 en 31 december) goede gesprekken gehouden in de discussiegroepjes. Tijdens het landenfeest hebben alle landen iets van hun eigen land laten zien.
Helaas moest er op 1 januari ook weer afscheid genomen worden: na de gebedsviering vertrok iedereen weer met de bus richting Ahoy om daarvandaan naar hun eigen huis te vertrekken.
Wij kijken terug op 5 gezegende dagen, die we niet graag hadden willen missen: het was fantastisch om met 6 verschillende nationaliteiten te kunnen bidden, zingen, praten, eten, drinken en feesten.
Dank aan iedereen die, op welke manier dan ook, een handje meegeholpen heeft!”

Andre en Lenny ter Meer, Deborah de Jong

“Wat begon met ‘Hoeveel neem jij er?’, eindigde in het afscheid nemen van vrienden. Toen ik voor het eerst hoorde van Taize, dacht ik ‘dit is iets waarbij ik kan helpen’. Twee vierkante meter vragen ze, ik kan er op de zolder van de schuur wel 10 kwijt. Op zondagmorgen tijdens het koffiedrinken na de kerkdienst gingen de gesprekken over ‘Hoeveel neem jij er?’ Alsof het om koehandel ging. Omdat er gedoucht moest worden en ze toch ook aan de tafel moesten passen, hadden we ons voor 4 jongeren opgegeven. Tijdens de laatste voorbereidingen veranderden de aantallen al in mensen die op bezoek zouden komen. Hoe zouden ze het vinden? Naar Nederlandse maatstaven kan er al heel snel iets beter. Het kan altijd mooier of groter. Wat verwachten de mensen? 2 vierkante meter om te slapen en een hartelijk welkom. Wij dachten dat we ze dat wel konden geven. In eerste instantie voelt het ontvangen van gasten als zo veel gedoe, lastig allemaal. Eigenlijk is dat niet zo. Zoals het meisje tijdens de voorlichtingsavond al zei. ‘Geef ze wat je hebt. Deel de 5 broden en 2 vissen. Geef ze warmte vanuit je hart’.
Enfin, als voorbereiding hebben we de raampjes gezeemd, bedden in elkaar gezet, verwarming aangezet, laminaatvloer gedweild, diepvries vol met brood. Wij waren er klaar voor. Toen ik op dinsdagmorgen om 10.30 uur door Lenny ter Meer op m’n werk werd gebeld, kwamen we overeen dat ze later nog een keer zou bellen. Het was nog best vroeg. Na een uur belde Deborah de Jong op dat er 5 Polen waren die graag bij elkaar in een gastgezin wilden. Nou, op die zolder is plaats genoeg. Achteraf zie ik het als iets dat God weer goed geregeld heeft. Ik vervolgens ‘mijn 5 Polen’ van de in totaal 30.000 jongeren opgehaald. En toen, toen werden het mensen. De nummers kregen een naam en gezicht. Ik denk nu nog regelmatig terug aan een preek/verkondiging tijdens een samenkomst waarin gezegd werd dat als iedereen een moslim als vriend zou hebben, er niet zo veel gevochten zou worden. Groepen, grote aantallen veranderen in mensen tijdens een ontmoeting. De Polen waren met de auto, skibox op dak. Ik opende de schuur, liep de ijzeren trap op en liet ze hun slaapplaats zien. Vijf minuten later tijdens het middageten vroeg ik met enige onzekerheid hoe ze het vonden. ‘It’s like a fairy tale’. Een sprookje. De sneeuw, de geiten, de kippen, het dorp, onze slaapplaatsen. Een zucht van verlichting ging door me heen. Na hun eerste dag vertelde Michal (1 van de gasten) me ’s avonds dat er die ochtend in de kerk geen brood en wijn was gedeeld. Ik vertelde hem dat wij een aantal keer per jaar avondmaal vieren. Oh zei hij, voor hem hoort dat bij elke dienst en hij had het gemist. Dit was het begin van de vele diepgaande gesprekken die we over het geloof hebben gevoerd. We hebben veel van en over elkaar geleerd. De dagen vlogen voorbij en toen was het oudejaarsavond. Op deze avond zouden de gasten bij hun gastgezinnen eten. Onze gasten hadden lekker veel trek, want ze waren om 15.30 uur nog op de fiets naar Brielle geweest! De hoeveelheid fietsen in Holland, de fietspaden, ze waren hier heel positief verrast over. Tijdens de maaltijd haalden ze een Russische fles champagne uit de auto. Ze vonden het eten lekker en we hebben ze het woord ‘gezellig’ geleerd. (Het Poolse woord hiervoor ben ik helaas vergeten). ’s Avonds was er de viering in De Bongerd, om 23.00 uur. Het was indrukwekkend, maar niet zo mijn ding om 1 zin 20 keer achter elkaar te zingen. Er was wel een hele warme broederlijke sfeer. Over het feest daar kan ik kort zijn: geweldig!! De gasten dansten er heel vrolijk op los. Ieder land heeft een lied met optreden gedaan. De CJV met ‘hoofd, schouders, knie en teen’ had iedereen met de voetjes op de dansvloer! Het was een feest, zoals een feest hoort te zijn. Mijn complimenten aan de organisatie. Toen de muziek stopte, wilden de gasten eigenlijk nog niet naar huis.
Mijn Poolse gasten wilden graag naar de mis om 09.00 uur. Ze kwamen om 08.45 uur aanrennen, ik stond klaar en toen ze begrepen dat ik meeging en toen we in de auto zaten, zeiden ze ‘Maaike, you’re wonderful’. Ik had alleen maar respect voor ze, dat ze zo graag naar die dienst wilden na zo’n korte nacht. Jongens die ik de avond ervoor uitbundig had zien dansen, waren zich vervolgens aan het omkleden als misdienaar en priester voor de mis. Een meisje begeleidde met de gitaar mooie vrolijke jeugdige liedjes die door iedereen werden meegezongen, zonder dat er boekjes of liturgieen waren. Een aantal dingen vond ik opvallend, maar als mijn wiegje in een katholiek land had gestaan, was ik waarschijnlijk wel bekend geweest met deze gebruiken. Ik bedacht me, hoe zou m’n opa (Cor Warning) het gevonden hebben dat er een katholieke mis in de (voorheen) Gereformeerde kerk gehouden zou worden? Ik weet niet wat hij geantwoord zou hebben. Ik zou hem verteld hebben dat ik er veel respect voor heb dat 18 jonge mensen na een korte nacht, niet vanuit gewoonte of dwang, maar vanuit een bewuste keuze met heel hun hart daar bij elkaar God aan het eren waren. In een gebouw, een kerk, waar we iedereen Welkom in willen heten, omdat het Gods huis is. Dat huis van God is die zaterdagmorgen intensief bewoond. Om 09.00 uur de mis, om 10.00 uur een dienst geleid door dominee Schep en om 11.00 uur een Taize-viering. Ik hoop/denk dat God heeft genoten van het samenzijn van de verschillende nationaliteiten, een varieteit aan leeftijden en de aanwezige verbroedering omdat we allemaal dezelfde God eren.
Na een lunch met soep en broodjes en wat foto-opnamen van de gasten met hun gastgezinnen, was het tijd voor vertrek. E-mailadressen waren uitgewisseld, rugzakken werden op ruggen gehesen en de bus vertrok stampend vol naar de metro. De gastgezinnen bleven achter, een enorme ervaring rijker. Dit gaf mij echt een gevoel van gemeente-zijn. Ik wil afsluiten met de zin waarmee ik begon. Wat begon met ‘Hoeveel neem jij er?’, eindigde in het afscheid nemen van vrienden. Dank U, God, voor alle goede zorgen die U ons gegeven heeft in die dagen.”